ნოსტალგია

იქ შენი ცაა...სალოცავი,

როგორც ილორი...

შენი მწუხარე ოდაბადე

და თაგილონი;
იქ, იმ წიაღში,

მდინარის და მთების გადაღმა,

დღეს მონატრება ბონდის ხიდზე

სიზმრებს გადაყავს...
არ უწერია

სიყვარულის ზღვასაც დაშრობა,

რადგან ვერაფრით ვეღარ მოკლეს

შენში ბავშვობა...
მაინც იმედი...

თუმც იმედის ყანაც გამოხმა...

საფლავს საფლავი დაკარგვია,

გაღმას_გამოღმა.
აქეთ თბილისი...

იქით ძველი სამურზაყანო,_

ეს ორ ტკივილად გახლეჩილი

შენი სამყარო.