გელა კაპანაძის, ბაჩანა მოლაშხიას,
3.
საღამოა ნაქები,
4.
გენაცვალე ბილბაშო,
გამოჩნდა იგი, ვინაც ცოდვა ჩვენი იტვირთა,
გამოჩნდა იგი, ვინც წყვდიადი გამოარღვია,
ვინც ჯვარცმით გვითხრა, დედამიწა დიდი სახლია
ცოდვის, რომელშიც სიყვარული გამოიფიტა.
გამოჩნდა იგი...დაწერილი, აჰა, აღსრულდა,
სადუკეველთა რისხვა მოდის, რისხვა ავსულთა,
ასე მართალი, ასე ჩუმი და უწყინარი;
ბრბო გაოცებას ვეღარ მალავს: ,,ღმერთო, ვინ არი?!’’
გამოჩნდა იგი, იოანე ვისაც ელოდა,
ბედნიერია დღეს მარტვილი ნათლისმცემელი...
ო, გიხაროდეს, იუდეა...მაგრამ ჰეროდე?-
რას იტყვის მეფე,-ეს ურწმუნო გალილეველი...
წყნარია ზეცა...გაირინდა ირგვლივ ტყე-ველი
და არემარეს უცხო შიშმაც გადაუარა...
დრონი მეფობენ, რა თქმა უნდა, დრონი-მეფენი,-
საკითხავია, ეს ანტიპას ესმის თუ არა.
გამოჩნდა იგი, უფლის კრავი, უფლის ტარიგი,
გამოჩნდა იგი, რწმენის თუნი, თვალსხივოსანი...
ანგელოზების შორეული ისმის ოსანა,
უკვე დრო არი, დავიჭიროთ სხვა თადარიგი...
და ექოსავით სადღაც მიაქვს ხმაურს მდინარის
ბრბოს გაოცება: ,,მომავალი, ღმერთო, ვინ არი?!’’
უკვე დრო არი...ისიც მოდის მარტო...ციერი...
წყნარია ზეცა...ჩუმად შფოთავს ძეხორციელი.
დღეს სხვა სინათლით აღივსება რწმენის კუნძული,
აღიბეჭდება სხვა ნიშნით და სხვა სიმბოლოთი...
ჯანსაღს ჯანსაღი დაერქმევა, უძლურს-უძლური,
კეთილს-კეთილი, უწინარეს, ბოროტს-ბოროტი.
ჟამი კი მაინც იღრინება, ჟამი- ცერბერი,
თუმც სამერმისოდ ისევ ეძებს ნექტარს ფუტკარი...
დგას იოანე, როგორც რწმენის ციხე ბებერი,
მოდის ნათელი-უფრო ღრმა და თვალშეუდგამი.
მოდის მესია, როგორც მშვიდი მეუდაბნოე,
ამ მიწიერი ნეტარების მიწყივ დამთმობი...
ამიერიდან შეემატოს უკვდავ მნათობებს
უპირველესი და მნათობთა შორის მნათობი.
დგას იოანე...უპოვართა შორის მხოლოდ ის,
დიდი ხანია, შეეგუა მოსვლის მოლოდინს;
ფარისეველნი შესცქერიან ეჭვით, ამრეზით
და წინ სამყარო მოჩანს, როგორც სხვა ასპარეზი...
და იორდანეც ბრწყინავს, როგორც დიდი ემბაზი,
განწმენდილი და ურწმუნოთა განსაწმენდელი,
მოდის...ვინც უნდა მოსულიყო დაბადებამდე,
ძე ჭეშმარიტი...მტკიცე, როგორც ნათლის კედელი...
ბედნიერი ხარ! –ეს რა ხვედრი გერგო, მდინარევ,
შენ თბილ წიაღში მაცხოვარი მოინათლება...
გადმოვა მადლი სულიწმინდის და, უწინარეს,
მიწა მზესავით გაბრწყინდება, ცა განათდება;
რომ სამერმისოდ საუკუნოდ მადლმა იხაროს,
ხემ სიკეთისამ რომ მოისხას ტკბილი ნაყოფი...
რომ სიყვარულით ოდნავ მაინც მიგვაახლოვოს
რწმენას, ვით მიზანს, როგორც საზრისს ყოფნა-არყოფნის.
თუმც მედროვენი, როგორც ახლა, მას უარყოფენ,
უარყოფა და ქრისტეს ჯვარცმა მათი წესია...
ჰოი, ცოდვილნო, გიხაროდენ!...ჟამი ახლოა,
ჩვენი სულების დასახსნელად მოდის მესია.
შემოგეჩვია მწუხარება
და ფორიაქი
და ტვინში ღვივის ფიქრი-ტანჯვა,
როგორც თრიაქი...
ფიქრი, რომელიც
ხან გაფითრებს,
ხანაც გაოცებს...
ფიქრი ყოფითზე,
სიცოცხლეზე,
სასაფლაოზე...
ახლა ქარია,
ჩამოძენძეს
ქარი კედრებმა...
როცა მთვარეა,
ფიქრი მთვარეს
შეეკედლება.
როცა თოვაა,
(თოვა ზამთარს
როგორ შეჰფერის...)
გახმიანდება ფიქრი,
როგორც
ლექსის რეფრენი...
ამ წყვდიადიდან
სინათლისკენ მიემართები,
მოაქჟამამდე გზას გინათებს
ფიქრი-სანთელი.
ფიქრი-ოცნება,
ფიქრი-ლოცვა,
ფიქრი-ვედრება.
...ახლა ქარია,
ჩამოძენძეს ქარი კედრებმა.
...რადგანაც მიწა საესავი
ბრმა და ყრუ არი,
ცაში მთავრდება
ფიქრიანი გზა უტყუარი...
უნდა წავიდე...დაგშორდე უნდა,
წავიდე ისე, როგორც მიდიან...
თუმც განშორების ტანჯვა დიდია,
ამ ტანჯვას ნუღარ მიიტან გულთან.
ნუღარ გამკიცხავ...როგორც ჩვევიათ,
ნუ გამომიტან სასტიკ განაჩენს,
თუმც შენი ტანჯვა ისევ ჩემია,
შენ ჩემი წასვლით უნდა გადარჩე...
გიხსენებს ახლა დაღლილი მთვარე,
როგორც ტკივილი უსაფეხურო...
ჩრდილი როდემდე უნდა გეხუროს,
როდემდე უნდა იცადო გარეთ!
გიხსენებს ახლა დაღლილი მთვარე...
გისოსებსშორის ლომის სიარულს
არჩევს ცხოვრება-მკაცრი სატირა...
ღვთისმშობლის ხატი თუ აატირა
ორსახოვნებამ შენმა, იანუს!
გისოსებსშორის ლომის სიარულს...
კოჭლი დროება მართავს მასკარადს,
აჩხავლებულა ყვავების გუნდი...
რაში გჭირდება, მონარქის მუნდირს
თუ როგორ ირგებს ვინმე მასხარა...
კოჭლი დროება მართავს მასკარადს...
და მარყუჟივით გახრჩობს მანტია,
პირსისხლიანი ბორგავს იუდა...
იცი, იუდას მოყვრად ვინ უნდა,
რადგან გაცემა და ღალატია.
შენ მარყუჟივით გახრჩობს მანტია...
ცრუმორწმუნენი ჩუმად კვნესიან,
საოცრებაა თავის გატანა,
სულში გიძვრება როცა სატანა,-
მართალ ნაბიჯებს ზომავს მესია!
ცრუმორწმუნენი მაინც კვნესიან...
ძმადშეფიცული მოძმის ხელყოფამ
ვერ მოიმაგრა ფესვი სრულიად...
მერიდიანი მოწამლულია
და გასაჭირი ყველას ეყოფა!
ძმადშეფიცული მოძმის ხელყოფამ...
გიხსენებს ახლა დაღლილი მთვარე,
როგორც ტკივილი უსაფეხურო...
ჩრდილი როდემდე უნდა გეხუროს,
როდემდე უნდა იცადო გარეთ!
გიხსენებს ახლა დაღლილი მთვარე....
საიდან მაინც ამდენი შხამი,
საიდან მაინც გესლი ამდენი...
რამ შეგვაზიზღა ცხოვრება-წამი,
რამ აგვიყმუვლა კარზე ავდრები...
რამ ჩააღამა ტაძარში ნისლი,
რამ შეგვაქცია მტარვალთან ზურგით...
რამ აგვიმღვრია სინათლის ისრებს
გადამსხვრეული თვალების შუქი...
რამ შეგვაჩვია მარადის პირშავ
მტერს, აქამომდე მოსულნი ბორგვით...
რამ ჩაგვიმწყვდია სხეულში შიში,
როგორც დილეგში შეშლილი მოგვი...
საიდან მაინც ამდენი რისხვა,
სამარადჟამო სიბნელის მგვრელი...
რამ ჩაგვიგუბა თვალებში სისხლი,
რამ ააცეკვა მზერაში გველი...
რამ ჩაგვიწიხლა ჯვარი და ხატი,
სული, რომელიც უმწეოდ ხვნეშის...
რამ მოგვანატრა სიმშვიდე...ანდა
რამ შეგვატოვა ართვალებს ხელში...
ღმერთო! ცოდვილი სამყარო იხსენ,
ვინძლო, ვედრება ისმინო ჩემიც...
თუმცა თვალები გაგვირბის ცისკენ,
ყველანი მაინც ტალახში ვრჩებით...