მასკარადი

ირაკლი ბაზაძეს

განათებული ჩანან ხედები...შენ მთვარის სულში რომ იხედები,ცას უერთდები, ვით განთიადი...ყოვლის წამლეკი, ყოვლის მმოსრავი,მიწდება ყველა გვირგვინოსანი-მარადიული ფარავს წყვდიადი...ვინ თქვა მერმისი სისხლის გარეშე,სიცოცხლე, როგორც მზე მოთარეშე,თავისუფალი იყო მსახური...ყოვლის მქირდავი, ყოვლის მგმობელი,რაზე ხარხარებს ბრბო ულმობელი,დრო-წარმავალი და უსახური.ბნელში მზაკვართა მზერა იელვებს,ვერ ურიგდები სიცარიელეს,გეწვის თვალებში ცეცხლი-ფაფარი...ამ ხარო-დილეგს ვერ ურიგდები,გძმობენ ჰაშიშით მთვრალი რინდები,აქ რომ ვერ ნახეს თავშესაფარი.გაყვითლებული, როგორც ფოთოლიანდა კვირტები, ჯერაც თოთონი,დაიკარგები მთების უბეში...ვინ დაგვამსგავსა მთელი ცხოვრებით,მაწანწალები და მათხოვრები,ქვეყნად რომ ვეღარ ჰპოვეს ნუგეში...ფრთონავს სანთელი...სითბო ღვთიურიდა სიყვარული მარადიული,სად ჩაიშრიტა, ღამისმთეველი...ქრება კერპები ათასნაირთა,ღმერთო მაღალო, რისთვის? საიდან?მაინც ამდენი ფარისეველი.ო, მითიური სუნთქავს ნერგალი,ნერგალი...როგორც შხამით ეკალი,მოწამლულია ცოდვით ჰაერი;მადლის მტვირთველი არ ჩანს არავინდა სიკვდილივით გულშემზარავიაბელის გვერდით დგება კაენი.განათებული ჩანან ხედები...შენ მთვარის სულში რომ იხედები,ცას უერთდები, ვით განთიადი...ყოვლის წამლეკი, ყოვლის მმოსრავი,მიწდება ყველა გვირგვინოსანი-მარადიული ფარავს წყვდიადი...------------------------------------------------------