ვინც მოვიდა, გაუმარჯოს!:)

Tuesday, March 2, 2010

ახავაი

ზურა ჯაფარიძის დატირება...

ახავაი, ჯაფარიძე,ახავაი, ზურა...მოვა დრო და ჩაგეხვევი,ისევ ძველებურად...მაგრამ ჯერე დასაცლელიდამრჩა ბედის სურა...ახავაი, ჩქიმი ჯიმა,ახავაი, ზურა...აქ, კაცობა დაგვიტოვე,იქ, ნათელი გხურავს...ახავაი, ჯაფარიძე,ახავაი, ზურა...,,ხევსურეთში წამოდიო’’,-ვერ წამოველ მაშინ...რა ვიცოდი, სამუდამოდდარჩებოდი მთაში...გაგითოვდა... იფარება,არე თეთრი ფარჩით...გეხვეწნენ და ხახაბოში,ვაი, აღარ დარჩი...იჩქაროდი მარტო მგზავრი.ბედს მიანდე თავი...რა იცოდი, თურმე გზაზეგისაფრდება ზვავი...სუსხიანი ქარაშოტი,ქარგავს ყინვის ყვავილს...რა იცოდი, რომ ქარონი,გელოდება ნავით...რა იცოდი, ალალ-მართალსგაგწირავდა თოვლი...ახავაი, ვერ გიშველე,ჯერ არ გამოგლოვილს...რა იცოდი, გიღალატებს,დაუღლელი მუხლი...ახავაი, ვინ გაიგებს,შენს მაშინდელ წუხილს...ჯიმა, იქნებ, დაისვენე,მოგერია რული...ახავაი, ცივ ღამეში,დარჩი განწირული...ზეცა შავად იქუფრება,ზვავი ზათქით მოდის...და არაგვში გადაჩეხილსგულში გიკრავს ლოდი...ირეკება გლოვის ზარი,ხევსურეთს და თბილისს...სამოთხეში მიუხვედი,დედას ვაჟიშვილი...აწი აღარ გაგრძნობინებს,შენ ობლობას დედა...და მარადი სიყვარულით,გაიხარებთ ერთად... ,,ხევსურეთში წამოდიო’’,-რა ვიცოდი მაშინ...სიკვდილისკენ იჩქაროდი,მე კი ბარში დავრჩი...ახავაი, ჯაფარიძე,ახავაი, ზურა...შენი თოვლის როიალიც,ზვავში ჩამარხულა...რა იცოდი, რა ვიცოდი,გაგწირავდა თოვლი...ახავაი, ვერ გიშველე,ჯერ არ გამოგლოვილს...ცოტა დაგრჩა სამშვიდობოს,ახავაი, ცოტა...ვერ გაექეც ბედისწერას, აღარ შეგიცოდა...შენ უფალმა წაგიყვანა,ჯიმა, ცათა შინა...სამუდამოდ გაპოვნინა,მთის წიაღში ბინა...მთაში დარჩა შენი სული,ამაყი და ლაღი...დღეს არდოტის გზაზე წყაროს,ეწაფება ხალხი...შენმა სულმა ამოხეთქა,ცივანკარა წყაროდ...აქ, ახარებ მოგზაურებს,იქ, ნათელში ხარობ...ახავაი, ჯაფარიძე,ახავაი, ზურა;მოვა დრო და ჩაგეხვევი,ისევ ძველებურად...მაგრამ ჯერე დასაცლელი,დამრჩა ბედის სურა...ახავაი, ჩქიმი ჯიმა,ახავაი, ზურა...

*ახავაი(მეგრ.)- გლოვისა და გაოგნების აღმნიშვნელი გამოთქმა...თითქმის იგივეა, რაც ,,ვაი''* ჩქიმი(მეგ.)-ჩემი*ჯიმა(მეგ.)-ძმა

No comments:

Post a Comment