ურბანისტული ელეგია

გადაიღალა ჩემი ქალაქი,

ცრუ იმედებით და ლაპარაკით...

ეს უცოდველი, მშვიდი ხეებიც

ქუჩებს შეწირეს, როგორც ზვარაკი.
ცხელა და ასფალტს ასდის ალმური,

თითქოს მიწიდან მესმის ხმაური:

როგორ გლოვობენ მამულს ფესვები,

ფესვებზე როგორ მოთქვამს მამული.
და ქრება ნელა ძველი ქალაქი,

არ ერიდება უკვე ხარაკირს...

,,სად განისვენოს სულმა?’’_არ ვიცი,

სად ჰპოვოს ხორცმა ძვალშესალაგი...
იქნებ მომხდურმა დასცა ბანაკი,_

გამიუცხოვდა ჩემი ქალაქი...

წარსულ დიდების ნეშტს მისტირიან

აქეთ მტკვარი და იქით არაგვი...