ცოდვის ტალახი...

საიდან მაინც ამდენი შხამი,

საიდან მაინც გესლი ამდენი...

რამ შეგვაზიზღა ცხოვრება-წამი,

რამ აგვიყმუვლა კარზე ავდრები...

რამ ჩააღამა ტაძარში ნისლი,

რამ შეგვაქცია მტარვალთან ზურგით...

რამ აგვიმღვრია სინათლის ისრებს

გადამსხვრეული თვალების შუქი...

რამ შეგვაჩვია მარადის პირშავ

მტერს, აქამომდე მოსულნი ბორგვით...

რამ ჩაგვიმწყვდია სხეულში შიში,

როგორც დილეგში შეშლილი მოგვი...

საიდან მაინც ამდენი რისხვა,

სამარადჟამო სიბნელის მგვრელი...

რამ ჩაგვიგუბა თვალებში სისხლი,

რამ ააცეკვა მზერაში გველი...

რამ ჩაგვიწიხლა ჯვარი და ხატი,

სული, რომელიც უმწეოდ ხვნეშის...

რამ მოგვანატრა სიმშვიდე...ანდა

რამ შეგვატოვა ართვალებს ხელში...

ღმერთო! ცოდვილი სამყარო იხსენ,

ვინძლო, ვედრება ისმინო ჩემიც...

თუმცა თვალები გაგვირბის ცისკენ,

ყველანი მაინც ტალახში ვრჩებით...